مثل گنجشک ها...

      خدایا !

      جای سوره ای به نام عشق ، در قرآنت خالیست ؛ که اینگونه آغاز گردد : و قسم به روزی که قلبت را می شکنند و جز خدایت مرهمی نخواهی یافت ...

      آن روز بهترین روز زندگی من بود ؛ آن روز پروانه ها ، بی قرار به دورگل ها می چرخیدند ؛ آن روز طنین آبشار دشت را فراگرفته بود ؛ کبوترها و گنجشک ها و حتی کلاغ ها ، هم صدا شده بودند و سرود شکر را ، عاشقانه زمزمه می کردند ؛ آن روز دلم مثل سیر و سرکه می جوشید ، آخر من داشتم دوباره متولد می شدم .

      نه نه نه ! جشن تکلیفی در کار نبود ... راستش را بخواهید ، آن روز ، روزی بود که من خودم را از چنگ بدی ها رها و در آغوش مهربانی های خدا پرتاب کردم . روزی بود که هرچه شیطان آمد و درِ خانه ی دلم را زد ، جوابی ندادم و فقط فریاد زدم : برو ... دیگر دوست ندارم به دام فریب هایت بیفتم ... من از امروز ، دوباره زنده می شوم ، و یقین دارم خداوند توبه پذیر است ...

     رفتم به سوی حیاط . به به ! زیبایی خداوند در همه جا موج می زد . باران بند آمده بود . شاخه های درختانِ خانه مان ، خیس از زلالی گوهر باران بودند . آسمان پر از ستاره بود : ستاره های صبحدم ، چشمک زن و زیبا . جیرجیرک ها هم شعر می سرودند ؛ احتمالا قصیده ای در ستایش معبود ! غنچه های باغچه ، می شکفتند و من ، حتی صدای نفس های پاکشان را می شنیدم ! یک لحظه سکوت کردم . باد ... آری باد هم داشت خودنمایی می کرد ! حس کردم چیزی درون دلم می جوشد . ندایی از درونم می گفت : خدای مهربان! چه زیبایی هایی آفریده ای ! ... حالا وقت آن بود که نمازم را با همه ی وجودم به جا آورم و به خاطر نعمت های بی شمار او ، سپاسش گویم .

      صدای اذان که طنین انداز شد ، مرغ عشق دلم پر کشید ، پرکشید تا اوج آبی آسمان، تا جایی که عقاب ها هم می ترسند بروند ، تا مهربانی خدا ...

     وقتی دستم را درون آب حوض بردم ، خنکای آب تا عمق وجودم را شاداب کرد . ماه هم در آب حوض پیچ و تاب می خورد ؛ خیلی بی قرار بود ؛ درست مثل من !

    من زیر نور مهتاب ، غرق در شبنم جا مانده از باران ، صورتم را شستم و وضو گرفتم . دلم را تکاندم ، همه چیز را مرتب و ساده و آراسته کردم . آخر می دانید ؟ داشتم به دیدار محبوب می رفتم ...!

      این اولین نمازی بود که سعی کرده بودم با پاکدلی بخوانم . بعد از این همه اسیر ظلمت و تاریکی بودن ، به راستی چه حس شیرینی است که صفحه ی درددل هایت را یک به یک ورق بزنی و همه را برای خدای مهربانت بخوانی ؛ بعد هم همه اش را خط خطی کنی تا دیگر هیچ کس نتواند بفهمد بین تو و خدایت چه گذشت ...!

     شما هم مثل من سجده ی نماز را خیلی دوست دارید ؟... واقعا عجب رسم زیبایی است عاشقی ! از خاک بر خاک می شوی ، تا به افلاک می رسی ... الله اکبر !

     و تازه بعد هم ؛ چشم ها آنقدر می بارند و می بارند ، تا پرتو های نور بر دل افکنده می شوند ؛ و رنگین کمان مهر ، پدیدار می گردد ! و این نشانه ی آمیخته شدن زلالی اشک هاست ، در تلالو انوار طلایی حقیقت...

    خدای مهربان من ! اگر من گنجشک بودم ، هر روز صبح عاشقانه شعری می سرودم به پاس خوبی هایت... اگر من جیرجیرک بودم ، در سکوت شب حرفهای دلم را زمزمه می کردم ، برای تو که می دانم می شنوی ...   اگر دریا بودم ، هنگام دلتنگی هایم ، امواجی بلند می کردم که بغضم را بیرون بریزد ...  اگر سنگ بودم ...

     خدایا ، حالا می توانم مثل همه ی این ها باشم . هر روز صبح مثل گنجشک ها عاشقانه بخوانمت ؛ هر شب هم در سکوت ، وقتی که پلک های آدم های دیگر با هم رفیقند ، حرفهای انباشته ی دلم را مثل موج دریا بیرون بریزم تا بدانی که بی قراری برای تو ، برایم لذت بخش ترین لحظه هاست ...

     خدای من ! دلم خانه ی توست . جز مهر خودت را در دلم جا نده . و مرا حتی یک لحظه رها نکن . می ترسم سقوط کنم به عمق تاریکی ها . می ترسم زیر پایم بلغزد و بیفتم در چاه گناه . آن وقت چه کار کنم ؟...

     کاش دیگر هیچ وقت کاری نکنم که از دستم ناراحت بشوی .

به کعبه گفتم : تو از خاکی ، من از خاک / چرا باید به دور تو بگردم ؟ / ندا آمد : تو با پا آمدی باید بگردی / برو با دل بیا تا من بگردم ...

حرف هایم با خدا پایانی ندارد ...

زهرا نورمند

آذرماه91